Sî-sek[1] (hàn. 時式; eng. fashion "Óa-im: "hóe-siohn""; hoat. mode) ia̍h sî-iūⁿ (-樣), sî-khoán (-款)[2]; he̍k-chiá sî-mo͘ (-髦), sî-siōng (-尚) sī sî-sio̍k liû-hêng ê chhēng-chhah kap sú-iōng mi̍h-kiāⁿ ê khoán-sek. Sî-sek tī siā-hōe siōng piáu-hiān lâng ê sèng-chit, seng-oa̍h ê hong-sek koh ū siā-hōe, keng-chè kap bûn-hòa pōe-kéng.

Sî-sek, nā chiàu fashion tī Eng-kok ha̍k-su̍t khan-bu̍t Fashion Theory só͘ tēng ê chi̍t khoán ì-sù, ē-tàng kóng sī "kū-thé-hòa ê sin-hūn ê bûn-hòa kiàn-chō" (the cultural construction of the embodied identity)[3].

Chham-khó siu-kái

  1. Ogawa Naoyosi, pian. (1931–1932). "時式". 臺日大辭典 Tai-Nichi Dai Jiten [Tâi-Ji̍t Tōa Sû-tián]. OCLC 25747241. 
  2. John Macgowan (1883). "Mode (fashion)". English and Chinese dictionary of the Amoy dialect. 
  3. Valerie Steele (2004). "Fashion". Chū Valerie Steele. Encyclopedia of Clothing and Fashion. Charles Scribner's Sons. ISBN 0-684-31394-4.